Regie:
Anton CorbijnScenario:
Matt GreenhalghCamera:
Martin RuheActeurs:
Sam Riley, Samantha Morton, Alexandra Maria Lara, Joe Anderson, James Anthony Pearson, Harry Treadaway, Craig Parkinson, Toby Kebbell, Matthew McNulty (meer)Samenvattingen(1)
Ian Curtis wil aan het verstikkende leven in een klein Engels stadje in de seventies ontsnappen. Net als zijn muzikale idolen David Bowie en Iggy Pop, sluit hij aan bij een band. Zijn muzikale ambities werpen al gauw vruchten af. De angsten en gevoelens die zijn muziek voeden, beginnen echter al snel aan hem te knagen. Ian verzaakt zijn rol als echtgenoot en vader van een dochter omwille van een nieuwe liefde en de groeiende aspiraties van zijn band. Die spanning speelt zijn gezondheid parten. Bovenop zijn schuldgevoel en depressie krijgt hij ook nog eens af te rekenen met epilepsie. De man bezwijkt onder het gewicht dat op zijn schouders rust en wordt verteerd door zijn gekwelde geest. (Paradiso Films)
(meer)Recensie (2)
A black-and-white downer that is overly literal, simple and, in fact, ordinary in every way. The female cast rules the roost, the rest, with the exception of the leading man, are worthless. I enjoyed the raw visuals and the attempt to authentically depict the 1970s, but the concerts lack zest and fail to captivate. Average film, but decent craftsmanship.
()
Never judge a book by its cover, and that goes double for this film. I was probably expecting something more emotional and depressing, and in the end... this is what I got. And what is "this" anyway?! A musical drama about an epileptic singer whose middle name is depression, and who is very much mired in it. Rather than Sam Riley, it was Samantha Morton, whom I first noticed in Elizabeth: The Golden Age, who impressed me with her performance. If Control was meant to evoke depression, it succeeded about 2/3rds of the way through, and much of that was due to the black and white portrayal. In short, a film that didn't meet all my expectations, resulting in some disappointment and a drop in rating. I believe the film got under the skin of many, but I was only slightly impressed.
()