I kærlighedens navn

"Hoe oud we ook worden, de wonden die onze ouders ons bezorgden, zullen nooit helen", zegt de Deense regisseur Jon Bang Carlsen, die zelf geen warme band met zijn vader had. In de welgestelde suburbs van Los Angeles volgt hij ‘interventionisten’ die ontspoorde tieners van hun bed lichten en met toestemming van hun ouders afvoeren naar een strenge heropvoedingsschool in Utah. Terwijl Carlsen zijn persoonlijke verhaal over zijn verdwenen vader toevoegt, vraagt hij zich af in hoeverre de kinderen het werkelijke probleem zijn en wat de rol van de ouders is. Vergezeld door zijn persoonlijke, ironische commentaar biedt Carlsen de kijker in elf hoofdstukken een blik achter de façade van het vredig ogende middenklasse familieleven in L.A., de hoofdstad van de wereld van make belief. Vrolijke home video’s zet hij tegenover scènes waarin ouders hun kinderen verraden door ze tegen hun wil door onbekenden te laten afvoeren. Het motto voor zijn subjectieve film, die hij een vorm van ‘gedramatiseerde vérité’ noemt, ontleende Carlsen aan Nietzsche: "Feiten bestaan niet; alleen interpretaties." Aan het slot verklaart hij in een directors statement waarom hij in zijn zoektocht naar waarheid besloot een deel van de film te ensceneren. (International Documentary Film Festival Amsterdam)