Totul nu va fi bine

Een opvallend openhartig verslag van een poging grip te krijgen op het leven, waarbij de eerste vraag is waar het allemaal begon. Bij de kernramp van Tsjernobyl? Adrian Pirvu’s moeder was zwanger toen ze daar in de buurt was; volgens haar is hij daardoor aan één oog bijna blind. Adrian, eenzaam en boos, zoekt een doel voor hij dertig wordt. In Oekraïne wil hij een film maken over lotgenoten. Zo ontmoet hij Helena. Dat zet alles op zijn kop. Een nieuw begin? Helena kampt met chronische pijn, maar staat anders tegenover problemen dan Adrian. Ze worden verliefd. De film – sober en zonder franje, maar door die directheid heel aansprekend – wordt een gezamenlijk project. Ze ontmoeten anderen die kampen met de gevolgen van Tsjernobyl en richten de camera ook op elkaar. Naast de strijd met hun fysieke problemen gaat het vooral over wat hen bindt of juist in de weg staat. Over pijn en geluk, liefde en onzekerheid. Wat is nodig om samen te kunnen blijven? Die zoektocht overstijgt het persoonlijke verhaal. (International Documentary Film Festival Amsterdam)